Ulaşmak istediğiniz hayattan sizi alıkoyan şey, bilinçaltınız. Oradaki engelleri ortadan kaldırdığınızda yapılamayacak şey yok. (Bunu okurken “Nasıl yani yapılamayacak şey yok? Öyle şey mi olur?” diyorsunuz ya, işte tam da o arka plandaki engelleyici sesten bahsediyoruz.)

Geçtiğimiz gün, sınıfta “zorluk” konuşuldu. Amaçlara ulaşmak zor. Egzersizleri yapmak zor. Bilinçaltını yeniden kodlamak zor.

Ben de farklı bir bakış açısı önerdim:

Şu anda, hayal ettiğiniz hayattan çok daha azına razı olmak durumunda değil misiniz? Hem de çok çaba harcadığınız halde. Asıl zorluk bence bu. Mesela ben bugün gitmek zorunda olmadığım halde, sadece istediğim için, kendi istediğim saatte “ofisime” bisikletle gittim. Yılda yüzbinlerce dolar maaş, prim alan 9–6 mahkumu New Yorklular bile sabah 7’de, metronun en yoğun olduğu saatte yollara düşerken, ben uyuyordum. Onların akşama kadar ofisten sadece yemek için çıkma izni var.

Hangisi daha zor? Birkaç ay zorlanıp, bilinçaltınızı başarıya kodladıktan sonra “kendiliğinden” başararak hayatınızı tamamen değiştirip istediğiniz gibi yaşamak mı, yoksa ömür boyu buna mahkum olmak mı?

“Milyoner olmak zor.”

Peki olmamak kolay mı?

Milyoner olmak, sadece olana kadar zor. Olduktan sonra bir milyonere sorun bakalım, önceki hayatı ona kolay mı, zor mu geliyor.

Milyon falan elbette şart değil. İstediğiniz hayata kavuşmamanın bedelini HER GÜN ödüyorsunuz. Ona kavuşmak için belki birkaç ay, belki birkaç yıl zorlanacaksınız, sonrası ömür boyu rahat geçecek.

Asansörle çıkmak varken, her gün 20 katı merdivenlerden çıkıyorsunuz. “Asansöre kavuşmak zor.” O zaman ömür boyu 20 katı merdivenlerden çıkmaya devam edin. Ya da asansöre ulaşmanın yolunu bulun. Ya da şikayet etmeyin. Seçenekler bunlar maalesef. Aslında maalesef denecek bir şey de yok. “Dünya neyse ki, hak etmediği halde her isteyene asansör verecek kadar çılgın bir yer değil.” (Charlie Munger’in sözünü uyarladım.)